Niets is wat het lijkt, Grepen uit het dagboek

05/07/2014 0145uur CAROLINE !!!!!!!!Yeahyeah, I’m up, coming….
Ik vis kleding van de ongeorganiseerde stapel naast me, trek willekeurige stukken aan tot ik denk dat het genoeg zal zijn om warm te blijven en ook nog te kunnen bewegen. In de gally lukt het me een broodje te smeren zonder te veel schade. Halverwege het trappetje omhoog wil in mijn arbeidsintensieve broodje op tafel werpen, ondanks dat de zee rustig is heb ik beide handen nodig om niet terug de gally in te vallen. Ik red het naar boven en als ik veilig zit blijkt dat mijn broodje heeft het niet gehaald heeft. Dane praat tegen mij, hij zegt van alles, niks dringt tot me door. Ik probeer antwoord te geven maar al mijn lichaamsfuncties falen. Dane ziet dat, wenst me tenslotte succes en gaat naar bed, ook hij is erg moe. Ik drink flink wat water bij gebrek aan mijn broodje en merk dan de pot met noten op. Amandelen en pistache, ik knau slaperig maar tevreden. Het is licht bewolkt. Geen stargazing vannacht. Maar dan… Aan de horizon… Felle lichten, wit en rood, zo helder. Kut, denk ik, een boot. Ik besluit de lichten een tijdje te monitoren met mijn vermoeide ogen, concludeer dan dat het schip zich naar bakboord beweegt. Zoals afgesproken maak ik de kapitein wakker om de VHF en Navigatie lichten aan te zetten. (wij varen zonder vanwege accu issues, daarbij handsturen we de boot en dus moet iemand dat even doen) Omdat slapen -om onduidelijke redenen- deze nacht onmogelijk lijkt voor iedereen komt hij de cockpit in en neemt de verrekijker in de hand, kort daarop schiet hij in de lach. Als Dane mij verward ziet kijken verteld hij dat Venus is verschenen. Ow ja, nu zie ik het ook. Beweegt omhoog, niet naar bakboord. Nee geen schip. Ook ik schiet in de lach. Na wat nachtelijk socaiatalk wordt ik weer alleen gelaten. Ik grabbel in de noten-ton en stuur met m’n voeten. Ik navigeer op de heldere Venus. Na twee minuten kloten met een noot, besef ik dat ik een amandel probeer open te breken. Pfff..
De klok geeft inmiddels 0330 uur aan, nog 30 minuten. Als ik om 0415uur dan eindelijk in bed lig, is het buiten al licht aan het worden. Ik trek het laken over mijn hoofd en val tevrerden in slaap. Twee uur later word ik wakker, ik hoor het zeil gehezen worden en de motor uitgezet, Wind! We zeilen en ik mag nog een uur of 5 slapen. Fijn! Azoren here we co…..ZZZZzzzzz

08/072014 Walvissen, dolfijnen, schilpadden. We’re fine, thank you.

09/07/2014 Eerder dit jaar ontving ik Een brief per email van een vriend, als reactie op een brief van mijn kant. De kern van de brief haalde onderuit wat ik geschreven had. Ondanks dat was het een prachtige boodschap, wat er in staat is waarheid. Maar pas op de oceaan wist ik precies wat hij bedoelde, althans dat denk ik. Gek genoeg, of eigenlijk helemaal niet gek, is deze bewuste brief ook geschreven op dezelfde oceaan. Kort samengevat: "Heel soms zijn onze geest en ons hart in staat 1 te zijn en in balans met de materiële wereld om ons heen."
Ik stelde me voor dat ik op een rots of berg zou zitten met een wijds uitzicht. Zon, stilte, misschien een enkele vogel die door de lucht zweeft, een strelend briesje…. Echter vond ik mijzelf achter het roer, diep in de nacht. De wind suisde langs mijn oren en de regen sloeg in mijn gezicht. Ik merkte weinig van de gure omstandigheden. Mijn lichaam en geest waren bezig met een ding. Geen gedachtes, geen emoties, totale eenheid met het schip en de elementen.
En zoals hij schreef, deze momenten moeten we omarmen, waarderen, vangen, appreciëren. Zonder er naar opzoek te zijn, vond ik het. En het was bijzonder.
Bedankt voor je brief en liefs vanaf “the middle of the Atlantic
36’48.22N 050’07.12W 1000Hrs 09/07/2014

11/07/2014 17 of 18 dagen op zee. Crew doet steeds minder. We hebben tegenwoordig zelfs een snack voorraad in de cockpit, dan hoeven we niet naar beneden. Zo creatief als we waren zo, nou ja zo zijn dat nu niet meer.
Koken doe ik wel graag. Begin ik dan om een uur of 3 s middags mee zodat ik lange pauzes kan houden tussen het weg snijden van rotte plekken van groentes uit ons inmiddels kleine assortiment.

Boeken:
Running with siccors-Augusten Borough
Fried green tomatoes at the Wistle Stop café-Fannie Flagg
The God delusion en The blind watchmaker-Richard Dawkins /
The shadow in the north-Philip Pullman
The Kite Runner- Khaled Hosseini
Water for elephants-Sare Gruen

Na een rustige, bijna saaie wacht, op de onbekende, donker angstaanjagende wolk aan de horizon na, maak ik Leif wakker. 15min van te voren, net als altijd. En net als altijd duurt het roken, pissen, bilge check ritueel langer dan nodig. Hij steekt een sigaret op en verzameld met veel geluid het vastzittende slijm en rochelt dat overboord. Ik rook er ook een met het plan daarna naar bed te gaan. In plaats van mij over te nemen verdwijnt hij weer benedendeks en verschijnt vervolgens om kwart over weer in de cockpit, steekt een volgende sigaret op. Nu vraagt hij of het goed is als hij even het brandstoflevel checkt (wij hebben geen metertje, we meten met een stokje in de tank.). Pfff… denk ik, maar goed, het zal wel nodig zijn. We hebben er inderdaad flink wat motor uren op zitten. Om 25 over is hij weer terug en neemt mij over. Ik ben erg moe, maar vraag uit gewoonte en loyaliteit of hij nog wat nodig heeft. Afhankelijk van het uur van de dag zoek ik altijd zijn gewone of zonnebril en breng ik een biertje. Vandaag wilt hij koffie… met rum. In gedachtes slaak ik een zucht maar lach naar mijn half bejaarde vriend die geen kwaad bedoeld. Ik waggel naar het achterdek waar ik de gasfles in het luik moet open draaien. Op het luik staan een vuilniszak, vast gebonden en een mooringboei met een diameter van 80/100cm, die we gister voor de lol(die ik er nu even niet meer van in zie) uit het water gevist hebben. Ik zucht, deze keer hard op. Ik verplaats de dingen, open het luik en draai het gas open. In de gally zet ik de ketel op het vuur en eet coleslaw van de avond ervoor terwijl ik wacht tot de ketel fluit. Te veel water, goed neem ik ook koffie. Terwijl de plur afkoelt loop ik over het dek om pistache dopjes op te rapen, dit is inmiddels een dagelijkse routine. In de tussentijd vind de Zon langzaam maar zeker zijn weg omhoog en de wolken om ons heen worden gesierd met een goudkleurig randje, dan worden ze fel oranje, dan geel, dan wit. Zo ook die enorme boze wolk waar ik mij al 2 uur zorgen over heb lopen maken. Deze boze verschijning blijkt een grote maar vriendelijke witte pof wolk te zijn, ik glimlach. Niets is wat het lijkt.
Het is nu na 07-en en ik ben over mijn slaap heen. Toch ga ik nog even naar bed, wetend dat het vanmiddag te warm is om te kunnen slapen. Ik lees wat en val in slaap. Wordt 4 keer wakker en droom 4 verschillende dromen. Als ik uit mijn cabin kijk zie ik alle 4 de keren dat Leif nog achter het roer staat. Dat wilt zeggen dat ik nog geen 2 uur in bed lig. Goede koffie, zeg ik hard op. Na de 4e bizarre droom besluit ik dat ik waarschijnlijk helemaal niet zo moe was en houd het voor gezien. Ik ga naar buiten en begin de dag, voor de tweede keer, met koffie. Leifs gezicht kleurt oranje-goud in het nieuwe daglicht, hij lacht naar mij, zonder tanden. Het wolken landschap achter hem is bijzonder mooi. Alle zuchten die ik eerder deze morgen slaakte waren misplaatst. Ik ben blij dat ik niet kon slapen en blij dat ik koffie kan drinken met mijn oude vriend zonder tanden. Puur geluk.
Niets ik wat het lijkt.