Van 37'06.2N-08'31.8W Naar 28'26.9N-16'14.6W

Vergeef mij voor het feit datik de datums niet op een rijtje heb... In het begin van de maand October ben ik definitief uit Lagos vertrokken. Mijn baan had ik zoals eerder genoemd al opgezegd. De laatste week heb ik voornamelijk besteed aan de puntjes op I te zetten van de laatste boot waar ik op verbleven heb, Imagine. Voor de rest nog flink wat tijd met Samantha door gebracht, genoeg borreltjes gedronken met alle nieuw gemaakte vrienden, nieuw ondergoed gekocht, oude versleten troep weggegooid, vast gehouden aan nutteloze sentimentele bezittingen en dat soort afsluit taferelen. Volgens mij was het 4 October dat ik vertrok, eind van de middag, nog even lang de Lighthouse en stamkroeg Lazy Jacks voor wat gedagjes en toen naar het station dat op slecht 5 minuten lopen van Marina de Lagos vandaan ligt. Vanaf hier met de de trein naar Faro. Lichtelijk nerveus voor het ontmoeten van mijn nieuwe kapitein ben ik naar de boatyard gelopen. Gelukkig was deze boatyard ook vlakbij het station gelegen want het lopen met de Backpack viel toch vies tegen. Veel kleding heb ik allang niet meer maar de zeilkleding, dikke sokken, thermo-ondergoed en zwemvest wegen bij mekaar meer dan een backpacker lief is. Bij de poort werd ik hartelijk ontvangen door Kap'tein Rudy, een aardige gezellige Brabander, vergezeld door goede vriend Sikko, eveneens Brabander en gezellig, aan gezelligheid dus niet te kort. Aan boord van deze boot (Brewer Constellation 44)stappen was weer een hele nieuwe ervaring, deze lag namelijk niet in het water maar stond op palen op de kant te midden van vele andere boten waar gek genoeg heel wat mensen op wonen. Iedereen dus via ladders naar boven. De avond hebben we gevuld met wat kennismakende gesprekken onder het genot van wat pilsner en een hapje eten buiten de deur. De dagen erna zijn we voornamelijk bezig geweest met wat voorbereidende klussen zoals het ophangen van reddings boeien en tja wat hebben we eigenlijk gedaan....??Het was gewoon gezellig en echt hard werken hebben we niet gedaan.... Na 3 dagen in de boatyard verbleven te hebben vond Kap'tein het wel tijd om de boot te water te laten. Mooi om een keer gezien te hebben zo een boot op wielen bestuurd door een mannetje met een kastje. Eenmaal te water zijn we naar Culatra gevaren waar ik zoals jullie wellicht gelezen hebben een aantal keer eerder geweest ben. hier hebben we voor 2 nachten het anker uitgegooid, en wel naast Kris Boon, (de gast waar bij Samantha en ik een nachtje aan boord zijn geweest en waar wij oesters voor ontbijt kregen.) Kris voer nog voorbij in zijn karakteristieke optimist zeilbootje Uiteraard hebben we het eiland bezocht, vis gegrild, de zon onder zien gaan en genoten van het langzame ritme van het leven. Toen optimistisch naar Portimoa gevaren, ook hier zijn we weer voor anker gegaan om de wind af te wachten. De rede van onze samenkomst was natuurlijk om de oversteek te maken van Portugal naar de Canarische Eilanden. Bij gebrek aan wind en overmatige wind uit de verkeerde richting waren we noodgedwongen in Portugal te blijven. Dit klinkt misschien vervelender dan het echt was. In de anker baai hebben we Pieter en zijn hond Gijs leren kennen. Een Nederlander met en een (wat zou het zijjn.?.?) 36m lange gerenoveerde haring kotter die hij singlehanded zeilt. En gerenoveerd in de vetste zin van het woord. Ik bedoel strakke keuken, design stoeltjes, mooi hout, fancy toiletten, SAUNA, etc. Hier hebben we een aantal regenachtige avonden door gebracht, zo ook Pieters verjaardag. In de dinghy van de ene naar de andere boot, zeiknat door regen en wind tegen, maar bere gezellig!! Het slechte weer heeft ons nog een aantal dagen gepest, met flinke golfslag uit het zuiden hebben we een paar onrustige nachten gehad op anker... Op een donkere ochtend , net uit bed, met flinke golven en een vissers boot op sleep op oncomfortabele afstand horen:'pak de slijptol",( om het anker los te slijpen) is ook niet bepaald doorgaans maar wel spannend, in ieder geval kon het anker blijven zitten en is de vissersboot veilig de haven van Portimoa ingesleept en wolken vertrokken. Later hebben we nog een stop gemaakt in in Albufeira. Van hier uit zijn we per geleende auto naar Spanje gereden om daar de bevoorrading in te kopen, voedsel, een hoop technische troep en nieuwe accu's. Omdat het weer nog altijd niet mee zat zijn we vervolgens weer terug gegaan naar Portimao, hier is onze 4e crew member opgestapt, Branca een ontzettend leuke portugese vrouw van in de 40 die verukkelijk kan koken, met een grote droom om een zeiltocht te gaan maken en dat gewoon doet met ons. Met Branca aanboord hebben we nog een dag gewacht en zijn eindelijk op 26/10 (datum met dank aan het logbook) vanuit Portimoa vertrokken richting de Canarische eilanden. De eerste dag waren we nog niet erg gezegend met veel wind en moetsen dus wat mijlen maken met de moter aan. Vroeg in de ochtend nog voor enig ontbijt zijn we door de breakwaters van Portimoa gevaren en langzaam maar zeker verdwenen alle tekenen van land, geen vogels, geen muggen, geen groen (behalve wat gezichtjes van de crew die nog even moesten wennen aan de deining). Horizon, eindeloze horizon, water en lucht, enige wolken maar voornamelijk veel blauw. Ondanks dat er eigenlijk heel weinig te zien valt op zee verveeld het nooit, gehypnotiseerd door de golven gaan uren voorbij... Op dag 2 kwam de wind op zetten en genoeg ook. met het achter zeiltje op, de genua en de Kluivert als een vlinder in de wind schoten we vooruit met zo'n 6 tot 8 knopen. Deze zeilen zijn dan ook het grootste deel van de reis onaangeraakt blijven staan. Bij nacht werden er wat riffen ingetrokken voor de veiligheid. We hanteerde een wacht systeem van 6 uur. Sikko deed 0700 tot 1300 en 1900 tot 0100, Rudy 1300 tot 1900 en 0100 tot 0700, Branca 0500 tot 1100 en 1700 tot 2300 en ik 1100 tot 1700 en 2300 tot 0500. Op deze manier waren we altijd met z'n 2-en op wacht en was de laatste 2 uur altijd iemand "fris". Het is best pittig om het bio ritme zo hals over kop om te gooien, tijdens de 2e nacht wacht werd dit wederom duidelijk, zo gezellig als de eerste nacht was zo stil was de tweede. Te moe om maar boe of bah te zeggen, de navigatie schermpjes werden moeilijker om af te lezen maar de liters koffie hebben ons er door heen geholpen. Als je in de 6 uur van wacht af een paar uur slaap kon krijgen, had je geluk, het was haast niet te doen, alleen al in bed te blijven liggen was al en hele klus met al die deining, maar met de vangnestjes en een fort van kussens om de lig ruimte zo klein mogelijk te maken en genoeg vermoeidheid lukte het halverwege toch om bij te slapen en werden de wachten een stuk dragelijker. Het is ook iets wat je niet wilt missen. Uit bed komen om 2300 uur verwelkomd met hete koffie een zwarte satijnen deken met owzowveel schitterende licht puntjes, de Melkweg die langzaam maar zeker verplaats, de Maans opkomst, lichtgevend plankton in de sporen van het schip, het enige wat de zee verlicht, het is magisch, ongelooflijk mooi, een droom maar heel echt!! Als je de volgende dag bij licht de zee weer ziet is het fijn dat dit 's nachts niet te zien is, Ik ben nog een groentje, dat weet ik maar het formaat van de golven is soms toch licht angstaanjagend... Ik hoor Rudy 's nacht nog zeggen: "Ik kan niks zien maar het klinkt als of er flinke golven zijn" en het volgende moment werden we verrast door en volle zoute douche recht in de cockpit. In ieder geval lekker wakker. En dat vervelende zwemvest met veiligheidslijn is dan ineens niet meer zo'n gek idee. Wat ons nog meer bezig hield, koken (of meer opwarmen van voorbereiden maaltijden), muziek luisteren, koffie zetten, navigeren, logboek invullen, AIS checken( hier zie je andere schepen op en soms dus heel lang helemaal niets), windrichting/snelheid in de gaten houden, zeilen checken/trimmen, op de boeg staan, staren, knikkebollen, lachen maar ook vloeken en een hoop foto'smaken. op 30/10 Kregen we land inzicht, Tenerife. Prachtig, het was aan het eind van de middag en werden getrakteerd op een mooie zonsondergang. Om een uur of 9 zijn de we haven binnen gelopen na een paar spannende uurtjes tussen de grote cargo s gevaren te hebben. Uiteraard werd het moment gevierd met een fles bubbels en wat biertjes die er flink inhakte, en toen naar bed, eindelijk stabiel, we hebben als een boos rozen liggen slapen tot tegen de middag uurtjes van de volgende dag.
Dit moment wil ook even gebruiken om De crew en Kap'tein te bedanken. Rudy a.k.a Captain Mug Big Sparrow, bedankt voor je gastvrijheid en de veilige oversteek, ik ben onder de indruk van je creatieve zeemanschap en inventieve oplossingen van alles dat stuk kan gaan, tie rips, duct tape en WD40 hebben een hele nieuwe betekenis gekregen. Sikko, ook jij bedankt voor je gastvrijheid en alle wijze lessen, nu kan ik ook een beetje meepraten over engines en water uit Brabant. En petje af voor je altijd positieve houding! Nooit maar ook nooit heeft de vermoeidheid het gewonnen van jou glimlach (die ik niet altijd heb beantwoord met en glimlach, ik heb nou eenmaal een ochtend humeur.) En Branca, thanks for the wonderfull meals you prepared for us with love, we could definatly taste it, and Ill never forget eating hot chesnuts in the middels of the night on the Atlantic. You are such a happy bright soul and great to have onboard. Like Sikko , your smile never faded even witht the great lack of sleep, keep chasing your dreams like you did this time. Hopefully meet you again in the Algarve sometime, we'll have a bottle of red with dark chocolat;-).
Genoeg sentimentele woorden, terug naar de feiten.
De afgelopen dagen hebben we de toerist uitgehangen in Santa Cruz. Voor SIkko en Branca zit het er inmiddels op. vanmorgen voor zonsopkomst zaten we voor de laatste keer gezamenlijk aan de koffie voor dat Sikko de stijger afliep om zijn vlucht te halen. Branca is vanmiddag aan de beurt, Rudy blijft nog even en ik.... Tja wie zal het zeggen Zeer binnenkort zal ik naar Las Palmas (wel, dat is het meest waarschijnlijk) gaan om daar wat mensen te ontmoeten die ik op verschillende websites heb gevonden. Hopelijk zit er wat gezelligs bij en zal ik binnen 2 maanden de oceaan oversteken. Ook ga ik wat "oude" bekende opzoeken, zeilers van ARC Portugal en andere die ik in Lagos heb ontmoet.
Inmiddels is de zon gerezen in Santa Cruz, ik zet nog een kopje koffie, staar nog even naar het water en ga rustig bedenken wat ik met deze mooie nieuwe dag ga doen.
Lieve mensen, bedankt en tot Blogs.

Liefs,
Caroline