Grepen uit het dagboek

Op 23 Mei werd ik door Nik opgehaald uit Simpson Bay. Het crewhouse leven zat erop. Het zou nog zo’n twee weken duren voordat we zou vertrekken naar de Azoren en daarna Engeland. Omdat er nog genoeg te doen was en ik inmiddels niet meer werkte, verhuisde ik naar Fairwinds of Teign. De 54ft boot waarmee ik voor de tweede keer de oceaan zou trotseren.
Dane en Nik waren druk met de Canvas shop, zij ronde laatste projecten af. Amanda en ik schilderde in de tussentijd het dek met een laag anti slip. Leif hield zich druk met alle technische kanten van het schip. Langzaam zeker konden we klusjes van de to-do-list strepen. Het grootste project moet wel inkopen geweest zijn. We konden een auto lenen en zijn daar zeker 6 keer mee op pad geweest om vervolgens afgeladen terug te keren om de gekochte producten in alle mogelijke gaatjes van de boot te puzzelen. De verwachtte duur van de reis was 5 weken, dat x 5 man = heel veel voedsel.
Het plan was om op 22 Juni door de brug van 0900 uur te gaan. Amanda gooide geld naar de pompbediende terwijl de slang nog altijd de tank vulde, Dane had al gas gegeven Nik duwde de boot al van de kant terwijl ik nog de watertank aan het vullen was en Leif stond nog op de kade gedag te zeggen tegen de andere Expats. Hectische wordt het niet. Maar de 0900 uurs brug hebben we gehaald. En toen… toen hebben we het anker uit gegooid… omdat we nog wat dingen vergeten waren, vis spullen, logboek en bier. Toen dit eenmaal aan boord was zijn we volgens plan door gevaren naar Gran Case, zo’n 2 uur van Marigot. Hier hebben we wederom het anker laten zakken om vervolgens even helemaal niks te doen. De voorgaande dagen en weken waren zo ontzettend druk en chaotisch geweest (tussen het bier drinken, zwemmen en feesten door) dat we gesamelijk hadden besloten dat voordat we zouden vertrekken 24 uur pauze zouden nemen van… alles.
Op 23 Juni was het dan zo ver. Vertrek, mijn tweede Atlantische oversteek. De crew was gekleed in gele t-shirts met Fairwinds of Teign erop. Lekker professioneel. Na de nodige koffie hebben we het anker opgehaald, zijn we langs Anguilla gevaren om daarna het open water op te gaan om het contour van St. Maarten achter ons zien te verdwijnen…
Omdat 40 dagen op zee moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn bestaat dit verslag uit Grepen uit het dagboek, letterlijk.


23 Juni Vertrokken uit GC ST Maarten, +/- 1300u. Eerste dag viel zwaar voor iedereen. Fysiek en mentaal vermoeid ondanks rustdag. Gemoedstoestand aanzienlijk beter op dag 2. We bewegen nu ook in plaats van languit of opgevouwen in de cockpit te hangen. Het eerste gesprek is gevoerd. Het was namelijk eng stil aan boord. Niemand heeft nog de behoefte om te koken en dus eten we chips en appels en bananen.

25 Juni. Herboren en productief. (Nu al) rotte groeten gered van verder rotten, toilet gerepareerd, kip gebakken voor de carnivoren, logboek ingevuld, chart geplot en kooi ingericht.



28 Juni. In tegenstelling tot de eerste paar dagen is de wind nu erg onstabiel en dat lijkt te reflecteren in de gemoedstoestand van de crew. Ook ik voel me erg laag en moe. Slecht tot nauwelijks geslapen. Daarbij werd ik vanmorgen wakker gemaakt door Nik die het nodig vond om zijn gitaar te stemmen naast mijn eindelijk slapende lichaam en geest. Elke poging tot bijslapen mislukte en mijn lontje werd steeds korter. Zo min mogelijk contact met de andere leek de beste oplossing. Hier is overigens alle respect voor. Omstebeurt, of soms tegelijk, gaan we door deze slaap tekorten en buien heen. Is gezond.

.. Juni 2014 Zeilen klapperen, geen snelheid, geen wind, wel golven. Kap’tein besluit motor te starten.

30 Juni 2014. 2145 uur. Ik kleed me aan. Warme wollen jas een korte pyjamabroek. Ik slinger mijn weg naar de koelkast voor een blikje suiker om wakker te worden en een Twix voor het geval dat ik slaperig word. Deze helpen mij door de 2 uur sturen heen. Met gevulde jaszakken hijs ik mezelf de trap op de cockpit in waar Dane in zijn element blijkt te zijn. Er is mooie wind. Ooooow 7.2 knots, try to beat that!!! zijn de woorden waarmee ik begroet wordt. Het is bewolkt, maar de horizon beloofd opklaringen. Geen angstaanjagende depressies of kat en muis spellen met onweersbuien waar we de afgelopen dagen mee te maken hebben gehad. NU zou ik blij moeten zijn en opgelucht, maar ik ben bloed nerveus. Deze wind hoek heb ik nog niet gestuurd op Fairwinds of Teign, we gaan rete hard en recht tegen de golven in. Water schiet langs en over de boot met bijbehorend gewelddadig lawaai. Ik steek een sigaret op en klets wat met Dane. Ik houd me groot en neem dan het wiel over. Dane vraagt of ik wil dat hij nog even blijft. Ik zeg in m'n stoerste stem dat het wel moet lukken. Toch gaat hij nog even zitten. Ik denk dat mijn angstzweet niet onopgemerkt is gebleven. Met wat aanwijzingen stuur ik een prima 010’ 5/6 kts. Dane gaat naar bed en ik ben alleen. Mijn benen trillen een beetje, mijn kaken doen zeer van het bijten op niks, mijn ogen zijn gefixeerd op het kompas en het RVS stuurwiel buigt bijna vierkant onder mijn grip. Dit gaat ongeveer een half uur zo door. Dan ontdooi ik langzaam en voor ik het weet gaan mijn gedachtes verschillende kanten op en krijg ik weer controle over mijn gespannen lichaam. Ik praat in en tegen mezelf terwijl mijn handen de boot sturen, ze lijken precies te weten wat ze moeten doen. Ik moet lachen. Het lijkt wel of ik paard rijd. Benen wijd, handen aan de teugels, op en neer en op en neer. We zijn in galop, afgewisseld met hordes. Flinke sprongen maak ik met mijn paard. Maar ik ben bang voor paarden. Bullshit Caro, als je een boot door de git zwarte nacht kan sturen, dan kun je verdomme ook paard rijden. Basta, zodra je aan land bent zoeken we een paard en ga je rijden. Bang voor paarden… Onzin. Bliksem op zee is lekker veilig. Hey… 3.5 knopen, wat is dat nou, ik ging net zo lekker. Kom wind, zeg ik hard op. Een paar minuten ben ik snelheid kwijt maar dan is de wind terug en knallen we stevig door. Ik geniet van de frisse wind in mijn gezicht. Ik besef dat ik dat al bijna een jaar niet meer heb gevoeld. De warme bruine jas is op z'n plaats maar waarom ik nou in mijn korte pyjamabroek zit is mij in eens een raadsel. Ik word wakken geschud door spuiend water dat de cockpit in komt en op mij neer valt. Huh, owja, zeilen. Koers nog altijd 010’, snelheid stabiele 6 knopen, Prima. Ik lijk in een goede bui, wederom lach ik. Ik lach veel, voornamelijk om idiote zelfreflectie en het aangepaste gedrag van de mede crew. Koffie zetten of koken bijvoorbeeld, zijn een hele klus op zee. Benen wijd, heupen tegen het aanrecht, torso er op en het hoofd bijna in het keuken kastje omdat dit toch echt te beste manier is om het potje open te maken. Of naar het toilet. Wegens gebrek aan bergruimte zijn beide toiletten aan boord volgebouwd met levensmiddelen. Al snel leerde ik dat ik beter me broek uit kan trekken voordat ik het toilet binnen treed. Gekleed in bovenkleding en slechts ondergoed kruip ik dan over 24 flessen Cola, 2 flessen wodka, en een doos blikvoer om dan gehurkt plaats te nemen op het toilet vanwege de door biertray verhoogde vloer. Dan vervolgens weer ophijsen met armkracht om de boodschap daarna door te pompen. De zweetdruppels die op me voorhoofd staan beginnen nu naar beneden te rollen. Ongeacht of de kledingstukken zitten waar ze horen, moet dan de deur open, lucht, frisse lucht. Missie volbracht. Het mannelijk deel van de bemanning heeft dan ook besloten om het over boord te doen, van het zwemtrappetje. We zijn nog altijd in warme wateren en klimaten en binnen in de boot is het niet te harden, dit valt dus niet te bediscussiëren. Echter zal deze gewoonte minder populair worden als we meer noordelijk en oostelijk raken. Ik ben nog altijd op wacht, maar niet lang meer. Nu vind ik het ineens jammer dat het erop zit. Ik ben totaal ontspannen en net als Dane 2 uur eerder, helemaal in mijn element. Ik ga staan, strek mijn ledematen uit, gaap onbeschaamd met veel geluid. Tussen het gapen door kijk om me heen, opzoek naar schepen en andere ongewenste invloeden. Het lijkt rustig, Ik voel me best stoer zo met mijn blikje suiker in mijn ene hand en het roer in mijn andere. Met de koele wind in mijn gezicht en het water tegen en over de boot. Het volgende moment klapperen de zeilen, verlies in snelheid. In paniek mis plaats ik mijn blikje suiker, stoot ik mijn knie en draai ik als een bezetene aan het roer om wind te vangen en de koers te hervatten. Toch niet zo stoer… De 2 uur zitten erop, het was spannend, leuk, interessant, en een beetje fris. Ik ben moe van mijn eigen hersenactiviteit. Ik heb geleerd dan de lijnen tussen angst en ontspanning en tussen de drang naar controle en het laten leiden door de krachten erg dun zijn, ze leven vlak naast elkaar. Zoveel is relatief. Het zijn interpretatie, gewenning en onwetendheid die mij laten besluiten wat eng is en wat mooi. Niet meer overweldigd worden door angst en onwetendheid hoor, ze zijn lang niet zo echt als dat ze voelen. Leif is gearriveerd in de cockpit, hij steekt een sigaret op en neemt het roer van mij over. Ik leg mij zelf nog even op het achterdek neer om de sterren te bewonderen, het is volledig op geklaard. Ik zie de Melkweg, tot in detail, in hoe verre dat mogelijk is. In ieder geval is het onwaarschijnlijk prachtig. Nu even liggen, staren en niet denken. Ik zie 2 vallende sterren, spreek verschillende dromen uit en ga dan naar bed.

03 Juni 2013 Het is 20 minuten voor 2. 3 broden in de oven, het eerste biertje is gedronken, vislijnen hangen buiten de boot, Nik heeft zich gewassen, Leif is goed gehumeurd, Dane stuurt de boot Amanda loopt rond met een camera en ik, ik schrijf dit allemaal op. Het is half bewolkt, maar momenteel zit ik in de warme zon, temperatuur is aangenaam.
Zodra ik de punt achter deze laatste zijn zette, ziet Leif een walvis, secondes later een tweede. Vermaak van hoge kwaliteit die slechts een paar minuten duurde maar onze stemming naar de bovenste plank bracht.

03 Juni 2013 Nacht. Ik zit in de kleermakers zit met mij gezicht naar bakboord, met mijn rechterhand ben ik als een idioot aan het sturen, Er staat amper wind en zijn daarom bijna stuurloos. Met mijn linkerhand houd ik de schoot vast om de giek in bedwang te houden die van links naar rechts slaat. In de hoop voor wind breng ik het eerste half uur van mijn wacht zo door en ben gesloopt. Zoals altijd heb ik een blikje suiker bij me om wakker te worden en vandaag crackers i.p.v. een Twix. Echter laat het schip mijn niet toe deze te eten en te drinken. De eerste cracker verkruimelt op het dek omdat ik de giek wil vangen, de tweede moet ik uitspugen omdat het roer twee handen vereist en de cracker die ik nu met mijn tanden vast houd nat is van mijn speeksel en ik er bijna in stik, kut crackers zijn te groot! Leif kan niet slapen en komt “gezellig” bij mij in de cockpit zitten. Overbodig deel ik mede dat we niet echt voor uit gaan. Hierop suggereert hij om Dane wakker te maken en de zeilen op te bergen (en de motor te starten). Ik stem in want mijn optimisme voor terugkerende wind is sterk verminderd. Na een succesvolle nachtelijk missie zetten de heren zich nog even neer in de cockpit, Leif boven op mijn crackers. In ieder geval is hier het problematische formaat van de crackers opgelost. Omdat de voorgaande nachten zo fris waren (waarschijnlijk door wel wind) ben ik nu gekleed in lange broek, t-shirt, trui, sjaal, muts, jas en sokken. Het zweet guts over mij rug van het doelloos koers proberen te houden met een stuurloos schip. Goed, jas uit, muts af, sjaal af, slokje water en een sigaret. De heren gaan naar bed en ik stuur nog een uurtje door. Dit gaat prima. Er staat best wat golf, maar geen wind, en de motor draait. Mijn gedachtes dwalen af, zoals ze dat goed kunnen.
Ik probeer de laatste kruimels uit het zakje te krijgen door het op z’n kop tegen m’n mond te zetten. De kruimels komen eruit, alleen belande ze niet in mij mond. Ik ben benieuwd hoe de cockpit er morgen uit ziet. In ieder geval besluit ik, morgen gewoon weer Twix.

To be continued..