Champaign and Biscuits

Waar begin je als je bij het einde bent...?
Zijn de feiten meer van toepassing of de gevoelens en emoties. Alhoewel deze laatste 2 eigenlijk nog altijd op zich laten wachten. Het is nog wat onwerkelijk en de vermoeidheid is groot. Feiten dus.
Op 08 augustus 2014 rond 04:00 uur s ochtends flikkerde de eerste vuurtoren lichten in onze vermoeide ogen. Één van de Scilly Isles. Engels grond gebied maar nog zo'n 100NM verwijderd van het "vasteland". Deze laatste mijlen zijn dan ook de langste die ik ooit gevaren heb. Toen we de volgende middag eenmaal 12 mijl van de kust van Cornwall voeren kregen we bezoek van de Border Force. Routine vragen en papier controle volgde. Bijna 2 uur lang hebben zij ons vergezeld. Gelukkig hebben de mannen in zwart ons het onderste boven halen van de boot bespaard. De crew is er zonder problemen vanaf gekomen. Alleen onze baby leguaan Wall-E is gearresteerd, hij had geen geldige papieren. Het hoogtepunt van de heren moet het doornemen van ons logboek zijn geweest; crew washed themselves today; captain put first turd in bucket on aft deck; still 5 crew onboard; rum restictions apply from now on; iguana is losing another layer of skin, green again; enz. enz.
Na de inspectie volgde een verlaat diner uit blik. Toen nog één nacht op het water met veel wind weinig wind en alles daar tussen. Veel slaap was er niet meer bij wegens de nodige opwinding. S ochtends rond 06:30uur raakte we nader de rivier Dart. Om 08:00uur lagen we aan een mooring en momenten later zaten we aan de champagne met biscuits, een passend Engels ontbijt. 3 van de 5 zijn aan land gegaan voor bacon. De andere 2, waar ik één van, direct naar bed . Om 14:00 uur wordt ik wakker. De andere liggen nu ook n bed. Ik ben verward en weet niet goed of het vandaag of morgen is. In de cockpit vind ik lege champagne flessen, dit neemt al mijn onzekerheden weg. Het is zeker vandaag. Ik zet koffie en staar naar alles wat er om mij heen gebeurt, het is levendig. Het pontje vaart op en neer, overal bewegen huurbootjes van hot naar her. Van de kant komt rumoer van ouders, kinderen en honden. Het merendeel van de voorbij varende weekend toeristen is gekleed in kortebroek. Ik draag een langebroek, sjaal en een dikke jas. Ik staar naar hun en zij naar mij. We zij omringd door heuvels bekleed in groen. Het water is dezelfde kleur maar donkerder. Ik mis het eindeloze blauw en de wijdse horizon waar ik zo gewend aan ben geraakt. Ik merk dat er wat ontbreekt aan mijn enthousiasme. Ik voel me verdoofd en daar voel ik me weer schuldig over . Na wat relativeren begrijp ik dat dit niet zo gek is. 40 dagen op zee (plus een pauze van 5 dagen op Flores, Azoren) laten je niet onaangeraakt. De intensiteit ervan wordt pas duidelijk nu het voorbij is. Als iedereen straks ontwaakt uit de nodige en wel verdiende slaap gaan we aan land, douchen, met warm water en zeep. Dit is langer geleden dan ik wil toegeven. Daarna zal er hoogst waarschijnlijk een pub bezocht worden en dat is dan automatisch onze eindbestemming voor vandaag om voor de hand liggende redenen. Langzaam maar zeker zal het avontuur bezinken en zullen we weer een plek vinden in de sociale wereld. Zodra dat het geval is zal ik uitgebreider verslag doen van deze geweldige reis.

Liefs
Caroline