Another day in paradise

De 12 uur slaap hebben me goed gedaan. De geest is weer helder en het lichaam sterker. Dit bleek na een doelloze wandeling die begon in Marigot en uit draaide tot een prachtige dag. Vanmorgen ben ik vroeg vertrokken uit het crewhouse en ben op de bus gestapt richting het Franse deel van het eiland. Voordat het de bevolking wakker was zat ik aan het ontbijt bij een Franse bakker. Koffie en een apple turnover en nog een koffie. Dit gaf me de nodige energie om te ontvangen wat de dag te bieden had. Eerst ben ik in Zuidelijke richting gelopen. Dit bracht me in een wijk waar achter zich een strand bevond maar ik kon er geen pad heen vinden. Toen kreeg ik een " bonjour" van een rasta man die in het Engels vervolgde: "You looking for a beach?" "Yes sir, I am.""Follow me..." De man, die Lee heet, nam me mee door een steegje, een huis, een tuin en 20 stappen later stonden we in het zand. Lee dronk een Desperados, ik een water. We kletste over ditjes en datjes en ik werd voorzien van wat lokale informatie. Toen vervolgde ik mijn avontuur, nu in noordelijke richting. De weg volgde langs het water en later door een industrieel gebied. Weinig inspirerend, maar hier begon het huidige blog. Dit is namelijk nogal een proces. Ik wandel graag, dit werkt ontspannend en brengt me "verrassende" plekken, overdenk dan het nabije verleden en begin het blog te schrijven, in mijn hoofd. Ik werd uit mijn dag dromen gehaald toen ik een rotonde naderde. Na een korte oriëntatie koos ik de weg die naar mijn idee naar zee zou leiden. Het was een steile weg om hoog. Onderweg vroeg ik aan 2 vriendelijke zwarte broers (waarvan 1 een collega van mij, maar ik herkende hem niet, dit kreeg ik later op mijn bord op m'n werk) waar de weg heen ging. Beach was het antwoord. Bingo, Friars Bay om precies te zijn. Op de laatste afslag naar mijn verkoelende duik stopte er een auto met een man en zijn zoontje, " beach"? Nogmaals, "Yes Sir!" "Hop in". Deze vriendelijke lift kwam als geroepen. Inmiddels had ik al heel wat kilometers in de benen zitten, begon het waterflesje leeg te raken en gutste de zweetdruppels naar beneden. De man van wie zijn naam mij ontgaan is bracht me het laatste stuk en gaf me de tip mee om het kleine paadje aan het einde van Frairs Bay te volgen. Natuurlijk deed ik dat. Nu lig ik op een paradijselijk strand. Een strip van gras, palmbomen en andere begroeiing achter mij, wit zand onder mij, dat loopt vervolgens overloopt in helder blauw water. Rots formaties aan bij eindes van de baai. Rechts van mij liggen een aantal toeristen en links van mij naakte Fransen. Voor mij zie ik Anguilla, ik hoor golven omslaan, vogels fluiten en kinderen spelen. Ik ruik de BBQ die achter mij onder de palmbomen gaande is en besef verschillende dingen... St Maarten en ik hebben een wat langzame start gemaakt. St Maarten en ik zijn gewoon twee hele verschillende types. In het begin wilde ik echt niks te maken hebben met het uitgaansleven en de bijbehorende brakke ochtenden in het crew house. Later heb ik deze vorm van cultuur toch een kans gegeven. Gezellige avonden volgde maar werd voor mij snel oud, bovendien was dit niet vol te houden met 6 dagen werken in de week. Verzette werkte niet en het kuddegedrag bleek ook niet echt voor mij weggelegd te zijn. Nu ruim een maand verder ben ik er wel uit. Ik moet gewoon precies doen waar ik zin in heb. Geen afspraken maken. Welke bar je ook binnen loopt, gegarandeerd dat er bekende zijn. Ik maak doelloze wandelingen, laat me verassen door het toeval. Ik ga om 18:00 uur naar bed als ik wil, blijf de hele nacht op als het mij uit komt, eet baba ganoush en drink pinot noir bij Byblos. Wat ik me eigenlijk niet kan veroorloven maar de mensen zijn er aardig en ik word er gelukkig van. En dat telt. Geregeld heb ik nog contact met een aantal ARC boten. Ze houden mij op de hoogte van waar zij zijn en laten me weten dat ik altijd welkom ben om aanboord te verblijven. Hart verwarmend! Het feit dat ik nog altijd op St Maarten ben is dus duidelijk wel een keus... Nog 2 maanden... en dan... nobody knows. Er zijn zo als altijd, verschillende opties. Stiekem hoop ik nog een boot te vinden die mij mee wilt nemen door het panama kanaal en dan de Pacific over. Het seizoen voor deze tocht loopt echter op zijn eind. Dan heb ik nog de mogelijkheid om naar Suriname te gaan. Een paar weken geleden heb ik kennis gemaakt met een Nederlander die hier samen met een Surinamer een eco lodge runt. Hier kan ik dan mee werken in ruil voor onderdak en eten. De lodge bevind zich in de jungle, zo'n 3,5 uur rijden en een uur varen varen van de bewoonde wereld af. Dit klinkt voor mij als een mooie tweede optie. Nieuw, leerzaam, spannend. Ja ben ik wel voor te porren. Dan kan het ook nog voorkomen dat ik een boot vind met een andere bestemming, het zeilen ben ik namelijke nog lang niet zat. Mijn baas heeft mij inmiddels aangeboden om te blijven werken, zolang als ik wil. Dus mocht ik niks vinden dan heb ik altijd nog een baan maar God mogen we hopen dat ik hier over twee maanden wel weg ben, Simpson Bay, Sin City. Dan nog even de dagelijkse gang van zaken. Ik sta rond een uur of zeven op. Ik kook water voor de nodige koffie en scheld dan een minuut of tien op de kippen die etensresten van de avond ervoor bij mekaar scharrelen, op de haan die zo ontzettend luid is en de muggen die zich vol zuigen met mijn cafeïne loze bloed. De koffie neem ik mee naar het boven appartement waar de 50-ers wonen. Zij zeuren lekker over de problemen in de wereld terwijl ik mij mentaal voorbereid op de koude douch. Dan loop ik even naar de Supermarkt voor een backpackers ontbijt, meestal bestaande uit een blik kikkererwten en een banaan. Dan stiefel ik op me gemak door naar mijn werk. Op de stijger die aan het restaurant grenst nuttig mij vitamines en dan begint de werkdag bij Skip Jacks waar ik nu al zon anderhalve maand in dienst ben. Dit is een van de betere fish/live lobster restaurants in Simpson Bay. En daarbij worden wij prima betaald. Ik werk van ma t/m za van 1000 tot 1700. Mijn mannelijke zwarte collega's hebben mij inmiddels geaccepteerd en we kunnen het goed vinden. Wel zijn er wat luiheids-problemen waar aan gewerkt moet worden. Te midden van de drukte was ik laatst een collega kwijt, tot mijn verbazing vond ik hem op één van de bankjes waar hij lag te slapen nadat hij zijn bord friet op had. Zijn logische verklaring was. "Me was so hungry man and got tired from eating." Jamaica heeft duidelijk een andere mentaliteit dan Nederland. Eerder deze week was ik andere collega kwijt. Deze besloot plotseling dan hij dieet pillen nodig had want z'n buik was flink gegroeid en is deze dus maar even gaan halen. Ik kan een hoop leren van deze gasten... laaangzaaaamaaaanman. Nadat ik de kassa heb overgedragen heb zit mijn dag erop, bestel ik een verse salade meestal met verse tonijn en wandel ik op Caribisch tempo terug naar Chicken Palace waar ik een biertje uit de koelkast haal en mijn verdiende maaltijd verorber. Het dessert bestaat uit een frisse duik in zout water terwijl de zon langzaam onder gaat...
Another day in paradise...