Geen titel, genoeg te lezen

Misschien is het wat veel van het goede, daarom heb ik dit blog op gesplitst in hoofdstukken.
Hoofdstuk I Poging I
Zo, hier zit ik dan, of beter gezegd hier lig ik dan, in de hangmat op het achter dek van Lotos. Het schip schommelt vriendelijk over de Caribische deining, de zon is in de oceaan gezakt na een prachtig lichtspel veroorzaakt door tropische regen wolken, op de achtergrond hoor ik reggae tunes en vanuit de gally komen geuren van wat later ons diner wordt. Inmiddels zijn de indrukken van de afgelopen weken wat beter te over zien, alhoewel de volgorde van gebeurtenissen een grote brei is. Ik zal mijn uiterste best doen om hier een helder verslag neer te zetten. Even terug naar Las Palmas. Op een zekere datum hebben Pieter, Isaac en ik besloten dat het genoeg was geweest, we moesten weg en snel. Lopende klussen hebben we gauw afgerond, ontzettend veel boodschappen gedaan en gegaan met de banaan. Bestemming Cabo Verde. Ik geloof dat we een kleine week onderweg waren en misschien zon 245nm hadden afgelegd toen we het opgaven. Het grootzeil konden we al snel niet meer hijsen i.v.m. kapot gegane lazy jacks, die we later gerepareerd hebben. Met 3 dagen achtereen geen wind hadden we geen andere keus dan op drift te gaan. De oceaan was bijna een spiegel, het weer was prachtig en zijn dan ook maar gaan zwemmen. Opzicht natuurlijk allemaal heerlijk maar we hadden een doel en raakte langzaam gefrustreerd. Tegen ons zin in hebben we de motor gestart en zijn naar het dicht bij zijnde eiland gevaren. La Gomera. Dit was echter een plezierige verrassing. Na te lang op Gran Canaria geweest te zijn waren we wat negatief over de Canarische eilanden. Deze mening is hier bij gedraaid. La Gomera was vriendelijk, veel kleiner en erg mooi. Al snel voelden we ons niet meer zo gestrand, hebben de bbq aangestoken en hebben een prima paar dagen gehad. Met voorspelde zuidelijke winden in het vooruit zicht waren we gedwongen om ons te verplaatsen naar een baai aan de oost zijde van het eiland waar we meer beschutting zouden hebben. Klonk als een goed plan maar in praktijk bleek het toch best ruig te zijn. We kregen te maken met flinke windstoten en oncomfortabele golven. Het anker wilde daar bij ook niet houden het zelfde was overkomen op de vorige anker plaats. Hierdoor zijn we een aantal nachten achtereen wakker gemaakt door het ankeralarm en moesten we het anker binnen halen om deze vervolgens weer uit te gooien. Niet perse mijn favoriet zo midden in de nacht in de wind en regen op het dek staan en in de donkere ankerbak roestige ketting leggen. Maar goed, dat hoort er helemaal bij. Je kunt je voorstellen dat we inmiddels langzaam best vermoeid raakte. De eerder ingeslagen voedsel voorraad begon ook uit de dunnen en moest dus weer aangevuld worden. Na vele pogingen leek het anker toch te houden en konden we de boot verlaten met de wetenschap dat als deze zou gaan krabben dat het zeker een paar uur zie duren voordat het schip voorbij de rotsen zou raken en op open zee zie drijven... Hmmm... Goed met de dinghy naar de kant werd ook een avontuur. Beukend door de golven raakte we uiteindelijk beland in omslaande golven op het kiezel strand na wat geworstel hebben we de boot op het strand weten te krijgen en konden we op zoek naar een supermarkt(je), dat we inmiddels doorweekt waren maakte niks uit aangezien de regen met bakken uit de hemel stortte. Toch was het groepshumeur op en top. Prachtige landschappen, mooie uitzichten en vriendelijke mensen. Missie bevoorrading was geslaagd en we zijn vertrokken.

Hoofdstuk II poging II
Een wat onrustige start i.v.m. met onrustig weer. Maar we waren wederom onderweg, 11/12/13!! De Cabo Verde hadden we van de lijst gestreept omdat we nog altijd geloofde in kerst in de Caribbean. Op 13 December lagen we op een door windrichting genoodzaakte koers die ons toch naar de Cabo Verde leidde. Zo gaat dat met zeilen. Prima. 18 December kwamen we aan. Ook hier hadden we moeite met ankeren. Tijdens de laatste en tevens succesvolle poging kregen we bezoek van een Engelsman op een surfbord. Jonathan. Hij kwam het schip bewonderen. Onder het genot van thee en fishpie gebakken door gekkies Gary en Lee (dat is een ander boek) liet het toeval nog eens zien hoe klein de wereld was. Jonathan had eerder dit jaar op Tres Hombres gezeild. Hij was een aantal dagen van boord toen Tres Hombres in Brixham lag, te lezen in eerder blog. Onze paden hadden dus bijna eerder gekruist. In ieder geval, al eerder hadden we onszelf de vraag voorgelegd of we nog een crewmember mee wilde. Hoe klein de wereld soms ook mag zijn, de oceaan is toch een flinke plas, het schip is ook niet bescheiden en 2 mankracht en 1 vrouwkracht is misschien genoeg maar niet ruimschoots. Het antwoord op de vraag was ja, mits we een geschikt persoon konden vinden. Deze geschikte persoon was Jonathan. We waren compleet. In totaal zijn we 5 dagen in Mindelo gebleven. Genoeg om een indruk te krijgen van de lokale sferen maar te kort om een duidelijk beeld te hebben van de Cabo Verde die uit verschillende eilanden bestaat. Ik heb slechts de stad kunnen zien. Wel even een andere wereld. Het is geen Europa meer nee. Het is Afrika. Ik zal jullie een lange vage beschrijvingen besparen. Maar de armoede is zichtbaar, de mensen waren voornamelijk vriendelijk. Small talk is gebruikelijk en na 2 dagen rondlopen heb je best wel een vriendenkring. We hebben wat reparaties verricht, schoten vervangen, Kluivert aan mekaar genaaid, hier en daar wat lijnen gesplitst en wat slijtage maatregelen getroffen.

Hoofdstuk III Wat toen?
En toen... Toen was het 23 december... En toen... Toen hebben we de zeilen gehesen. En toen... Toen hebben we het anker opgehaald en toen... Toen waren we los... Los... Eindelijk was het moment daar. Het moment waar ik al zolang op wachtte en van droomde. Natuurlijk was ik nooit zeker of het me zou lukken. Ik heb er zoals jullie gelezen hebben hard op over gedroomd maar altijd met de mogelijke teleurstelling in mijn achterhoofd. Dit kon ik nu laten gaan. Daar gingen we, 14 knopen N/NE wind in de zeilen, kompaskoers 276'. Langzaam verwijderde we ons van land en toen was die weg de... De wind. Niks meer, klappende zeilen en touwen was het enige geluid... Omdat we weten dat al dat geklap ontzettend slecht is voor de zeilen, lijnen en ander materialen en dat de krachten groot zijn en het geluid intimiderend, rauw en luid is steeg de spanning vlug. Gelukkig was het na een paar uur over en begonnen we mijlen te maken. Inmiddels ben ik erg gewend aan het op zee zijn en vond het dan ook moeilijk om te voelen wat ik aan het doen was. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ik wilde het benoemen, aanraken of zien maar het was eigenlijk best normaal. Dat besef kwam pas veel later toen we echt ver verwijderd waren van alles, toen we dagen lang geen schepen meer tegen kwamen. Af toen werd ik dan overvallen door de prachtige feiten het intense gevoel van vrijheid en isolatie. Afhankelijk van de wind het water van elkaar en van jezelf. Natuurlijk hadden we elkaar om tegen te praten maar soms is het onvermijdelijk om met jezelf in gesprek te gaan of wel met de oceaan, de lucht of de wind. En soms was het helemaal stil in mij... Rust, geen invloeden, zitten staren en zijn. Wellicht lijkt het een soort spirituele reis, op momenten misschien maar naast al dat dromen waren toch ook met zeilen bezig. Omdat het schip niet pal voor de wind kan varen moesten we afkruisen. Gijpen. Hetzelfde als overstag gaan maar dan met de kont door de wind i.p.v. met de borsten van het boegbeeld. Op Lotos is dat een hele klus. Voordat we daadwerkelijk gingen gijpen waren al zo een half uur aan het voorbereiden. Preventers om leggen, lijnen vrij, giek in halen, lazy jacks aan, vlieger, kluivert en fok voorbereiden en als minst favoriet de backstays(die de masten ,zeg maar, overeind houden) los en dan zo geleidelijk mogelijk alle zeilen naar de ander kant om dan vervolgens alles te trimmen en weer op te ruimen. Ik zal is een foto plaatsen van het schip om een beeld te geven van de hoeveelheid touwen en formaten. Anders weet ik het ook niet uit te leggen. Ik heb weer veel geleerd maar heb nog heel veel lessen voor de boeg. Dat gijpen was niet een dagelijkse bezigheid. In totaal zijn we 4 keer gegijpt. Dat brengt ons bij het volgende hoofdstuk.

Hoofdstuk IV Zeeën van tijd.
Het is absoluut zaak om verveling te voorkomen. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Ik heb in het begin veel getekend. Later ging ik veel schrijven en lezen. Voor kerst werden we verrast door Jon die Kadootjes had geregeld. Ik kreeg een stuk leer. Hier heb ik een portemonnee van gemaakt, we hebben snelheid geprobeerd te meten door onschadelijke dingen in het water te gooien en dan met een tabel een gemiddelde te verkrijgen. Alle pilot boeken door gespit om ons voor te bereiden op de Caribbean. Ik ben in de rol van bakker gegroeid. Het is een heel experimenteel proces geweest maar ik bak inmiddels heerlijke brooden in alle soorten en maten. Er zijn vogels die op de oceaan leven en af en toe spotte we er één. Dat is natuurlijk dolle pret, een vogel. Jonathan nam dan het dieren boek in de hand om ons te voorzien van alle details over de bewuste vogel. Het zelfde geldt voor dolfijnen. We hebben er deze trip niet erg veel gezien. Op een nacht hadden we een groep met ons mee zwemmen aan de boeg. Alleen de sporen van de dolfijnen waren te zien aan het lichtgevende Phosphorescence. Prachtig! Voor de rest wat splits oefeningen, veel muziek geluisterd, dutjes gedaan. Dan zijn nog altijd de dagelijkse bezigheden als koken, afwassen, haren uit de knoop trekken, hand wasjes doen etc. Isaac speelde veel gitaar. Pieter en Jon investeerde veel tijd in vissen en maken van aas omdat we die dagelijks verloren. Maar niet zonder succes. De eerste vis vingen we op 24 december. Het was een flinke Dorade en dat was natuurlijk jackpot op kerst avond. We hebben heerlijk gegeten. Tijdens het bereiden van deze vis vingen we een tweede. Deze ging de vriezer in en waren voorlopig dagelijks voorzien van verse vis. 2 dagen later vingen we er nog 2. De vreugde was ongekend. En als klapper vingen we op 30 december nog een Dorade gevolgd door een King Mackrel van zo n 1,20m! Fish Fish Fish.

Hoofdstuk V De Nachtwacht
Mijn duimen toen inmiddels zeer van het typen op mijn telefoon en ik stel me voor dat jullie aandacht inmiddels flink aan het verzwakken is. Ik snijd nog een paar onderwerpen aan en probeer dan af te ronden. De Nachtwachten wil ik even noemen. Onze wachten waren 3 uur lang. 21.00-00.00 00.00-03.00 03.00-06.00 06.00-09.00. Overdag moesten we er voor zorgen dat er altijd iemand op dek was. Wat echter tot 2x toen niet helemaal lekker ging. Door vermoeidheid vonden we onszelf allemaal ergens voor pampus in een hoek te pitten of ronken maar geen nare gevlogen van dien. Met dit systeem kregen we allemaal de kans om alle stadia van de nacht mee te maken maar was tevens pittig omdat je wacht elke nacht 3 uur door schoof en dus nooit een bioritme ontwikkelde. Daarbij voeren door verschillende tijdzones die het niet eenvoudiger maakte. We beschikken hier over de luxe om een film te kijken maar toch zat ik liever buiten, sterren!! Naast het bewonderen van onze Melkweg en het alleen op de wereld gevoel is het ook spannend. De verantwoordelijkheid hebben over dit grote schip woog soms best zwaar. Over het algemeen verliep alles rustig. Goed de AIS en radar in de gaten houden en visuele uitkijk naar eventuele schepen en andere drijvende objecten die niet op de apparatuur verschijnen. Dan de wind richting en snelheid checken en de koers aanpassen als dat nodig was om de wind goed in de zeilen te houden. Dan geregeld een ronde over het dek om te kijken en luisteren of alles in orde is. 1 x had ik de pech dat ik een lijn vond op het dek. Deze was gesprongen. Direct versterking op dek en minuten later sprong de 2 lijn. Beide van het topzeil die later de bijnaam flyingstress sail kreeg. Deze hing dus nog maar aan 1 lijn door de lucht te slaan. All hands on deck en even aan het werk. Afloop goed. Mijn laatste 2 nachten werd ik verrast door flinke buien en bijbehorende wind waarop ik met Pieter de zeilen moest reven en vervolgens buiten in de narigheid constante koers aanpassingen moest doorgeven. Ik doe nu of het allemaal heel zwaar is maar ik geniet ook van deze acties. Schade is natuurlijk kut maar het voorkomen ervan en het spel met de elementen is mooi. De laatste dagen hebben we nog te maken gehad met flinke wind en tropische regenbuien. Dit leverde nog wat spannende momenten op maar de sappige details bewaar ik voor als we is wat gaan drinken. Ik durf wel te zeggen dat voor het ongetrainde team dat we waren, we prima werk geleverd hebben! De feestdagen dus op zee doorgebracht. Net als kerst was oud en nieuw een waar vis festijn. Voor de once in a lifetime experience hadden we een wijntje meegenomen en geproost op al onze familieleden en vrienden die zich over de wereld verspreid bevonden op verschillende tijd stippen. Dit mede omdat wij toch niet echt wisten wanneer wij het nieuwe jaar in gingen. Voor het wacht systeem kozen we eerst voor -3 GTM later voor -4, het dagboek werd bijgehouden op 0GTM. Aldus was het de hele avond oud en nieuw. Na de wijn moest menig crew toch even een uiltje knappen om later weer een scherpe wacht te houden. Trinidad was onze bestemming, op 6 januari stelde de wind voor om naar Barbados te gaan. Gezamenlijk hebben we in gestemd op dit voorstel. Op 8 januari kregen we s ochtends land in zicht. Wat een fijn en veilig gevoel. Het plan was om het anker neer te knallen maar we werden verzocht aan te meren en daar de formaliteiten te regelen. So it be. Een aantal uur later konden we dan eindelijk ankeren. En ja wel. In 1 keer lagen we vast. Hiho. Nadat we het schip enigszins leef baar hadden gemaakt kon er geproost worden en zoals ik had vermeld in de vorige post ging deze fles rum soepel naar binnen. Toen was het echt tijd om het land te om armen. Verder dan de eerste stradbar zijn we niet gekomen en dat was ook niet nodig. En vlaag van euforie schoot door me heen. Het is me gelukt. Ik, wij zijn de oceaan overgestoken. Bizar maar heel erg waar. Mijn eerste stappen op land waren dan ook meer ongecontroleerde bokkensprongen en verrekte daarbij een paar verzwakte enkel spieren. Ja ik heb ontzettend veel respect voor jullie land rotten. Als dat geloop enzo, is niet zonder risico's. Petje af... Enkel maakt het goed. De afgelopen dagen zijn we gezamenlijk en individueel de omgeving gaag verkennen. Ik voel me hier thuis. Ik vind de mensen ontzettend leuk. Ze zijn behulpzaam en extreem vriendelijk, niemand is opdringerig. Nee is nee en even goede vrienden. Als ik door de straten van Bridgetown struin en lekker verdwaal eindig ik met nieuwe vrienden, iedereen is in voor een.praatje en pretje. De rasta's roken flink wat Ganja maar zijn goede mensen. Ron, bijvoorbeeld, heeft me rond geleid. Zijn toen samen boodschappen gaan doen en hebben daarna een biertje gedronken en een banaan gegeten in de schaduw. Gewoon omdat het kan. Anthony heeft me alles verteld over plekken die de moeite waard zijn om te bezoeken en heeft me voorgesteld aan wat locals waar ik altijd terecht kan voor vragen of gezelligheid. Dan hebben we nog Land de groenteboer, Troy met z'n eigen bar, Barry uit Tobago en nog veel meer. Bijna vanzelfsprekend verwachten we één dezer dag de Tres Hombres. Ik heb vernomen dat die ook een stop maken in Bridgetown. Jon en ik zijn daar natuurlijk beren enthousiast over. Dan nog even de feiten. Het water is helder turquoise en 29.1 graden, het zand wit. Buiten zo 27 graden zonnig afgewisseld met korte tropische maar heerlijk verkoelende buien het ritme is langzaam maar niet té.
Inmiddels heb ik kunnen verbinden met een Wifi Hotspot en is mijn batterij bijna leeg. Daarom laat ik het hier bij.
Veel Liefs,
Caroline