Grepen uit het dagboek, Kalm Water
Door: Caroline
Blijf op de hoogte en volg Caroline
01 September 2014 | Verenigd Koninkrijk, Brixham
05 Juli 2014 De zonsondergang is vandaag spectaculair. De lucht is knal rood, dan oranje, dan geel en ik hallucineer zelf groen in het frame waarin onze helderste ster zijn ondergang maakt de horizon en verder. Door mijn oortelefoontjes klinkt Fleetwood Mac. Dit brengt vele herinneringen boven. Portugal… In dit geval. Ik betrap mezelf erop dat ik veel terug denk aan het afgelopen anderhalf jaar. De vele mooie mensen die ik ontmoet heb, de vriendschappen die zijn ontstaan, de prachtige plekken die ik heb mogen zien en de leuke en mindere gebeurtenissen die ik heb overleeft. Het zijn intense gedachtes. Het zijn er zoveel, zoveel hoofdstukken met bijkomende emoties. Mijn gezicht staart het ene moment, het volgende moment verschijnt er een glimlach en af en toe sluiten mijn ogen en schud ik mijn hoofd van ongeloof.
Langzaam maken we mijlen door deze ontzettend grote oceaan. Het voelt als of ik een pauze heb genomen van het enerverende leven, het lijkt ver weg, als of het niet ïk”was die al die dingen heeft gedaan en meegemaakt. Nu pas bezinkt het, wat een avontuur. Vreemd, denk ik. Het gene wat ik nu doe, zeilen, zou het avontuur moeten zijn in plaats daarvan voelt het…tja… als pauze… Nu komt dat waarschijnlijk ook door het prachtige lichtspel aan de horizon, de liefelijke wind en comfortabele temperatuur. We hebben ook anders gezien de afgelopen week. In ieder geval. Even pauze, even ademhalen en alles een plekje geven. De isolatie waar we ons in bevinden voelt niet perse als isolatie. Isolatie vertaal ik als een benauwdheid, ik voel meer vrijheid en ruimte. Niks beperkt mijn gedachtes en gevoelens. Soms deel ik vragen die opborrelen, of inzichten met de andere maar zij lijken het tot op heden anders te ervaren. De levens van de de overige 4 is vrij stabiel geweest terwijl mijn leven constant drastische wendingen nam. Dit is niet erg, hier ben ik alleen maar dankbaar voor… Of misschien ben ik wel gewoon lichtelijk gestoord, niemand kan het zeggen of meten, want er is niemand, alleen de goed-gekke zielen met wie ik op deze 54ft boot zit. En wij kunnen prima door 1 luik!
06 Juli 2014 Om 0510uur Ontwaak ik. Ik heb heerlijk geslapen na mijn gezellige wacht 2000 tot 2200 de vorige avond waar Nik mij gezelschap hield en we bier dronken. Nog altijd staat er geen zuchtje wind en varen we al meer dan 24uur op de motor. Als zeilers zijnde balen we hier natuurlijk ontzettend van. Echter, de lang aanhoudende windstilte brengt een onwaarschijnlijk mooi natuurverschijnsel met zich mee. Kalm water, kalm oceaan water. We zijn omringd door een glooiende olie-achtige substantie die in slowmotion lijkt te bewegen. De altijd veranderde kleuren van de lucht reflecteren hier in. Het water is paars, roze, geel oranje en later groen en blauw. Mijn koers is 80’, op 90’schittert het zonlicht in het langzame ritme van de oceaan, van vlak naast de boot tot aan de horizon.
Dane zit bij mij in de cockpit, zijn wacht zit er op. We praten niet, want dat is nu niet nodig. Beide hebben we een kop hete koffie en we delen een zelfgebakken kruidenbrood met boter. Dane leest en ik corrigeer de koers af en toe terwijl ik schrijf. Alles is rust, wij zijn rust, de oceaan is rust, de lucht is rust, ultieme rust als deze heb ik zelden eerder ervaren, het gevoel is moeilijk in woorden om te zetten. Alsof we in een bubbel leven en geen deel uitmaken van de zelfde ruimte en tijd. Het is simpel maar onwaarschijnlijk mooi. High on life, denk ik. Ondanks de zure appel die geen wind heet, geniet ik en ben ik dankbaar voor het schouwspel op deze bijzondere plek op aarde. Genoeg worden vuil gemaakt aan iets dat onbeschrijfelijk is. Perfectie…
06 Juli 2014 Rum restrictions.
Terwijl ik kikker erwten zit te eten laat Dane onze baby leguaan Wall-E uit zijn kooi “om het voordek te inspecteren.” Hierop raak ik licht in paniek, enerzijds omdat ik bang ben dat hij zicht niet bewust is van het het gevaar dat Atlantische Oceaan heet en anderzijds omdat ik bang ben voor Walll-E. Voor de goede orde, hij is fel groen, ongeveer 15cm lang, zijn staart bijna 30cm, zijn rompje is zo’n 4cm in omtrek. Ik ben ongeveer 1.73m. Maar Wall-E beweegst razend snel en slaat mij met z’n staart als ik ‘m voer. Dit doe geen pijn maar ik schrik er altijd van omdat hij zijn staart in split second door het hokje heen zwiept.
De kikkererwten zet ik opzij en haast het dek op, ik ga aan de buitenkant van de railing staan en vanaf hier roep ik Wall-E toe, ik geef m aanwijzingen richting het achterdek. Dit begrijpt hij niet. Hysterisch roep ik Amanda, Amanda is mijn held, zij heeft m weer gevangen’met haar razend snelle grip en in veiligheid gebracht. Ik keer terug naar mijn kikkererwten en stop er 2 in Wall-Es hokje. Na het voor iedereen vermakelijke toneelstuk is er besloten een harnasje te maken voor de baby leguaan. Grote mannen Dane en Leif zijn nu in de weer met kleine dunne touwtjes, lief hoor.
Langzaam maken we mijlen door deze ontzettend grote oceaan. Het voelt als of ik een pauze heb genomen van het enerverende leven, het lijkt ver weg, als of het niet ïk”was die al die dingen heeft gedaan en meegemaakt. Nu pas bezinkt het, wat een avontuur. Vreemd, denk ik. Het gene wat ik nu doe, zeilen, zou het avontuur moeten zijn in plaats daarvan voelt het…tja… als pauze… Nu komt dat waarschijnlijk ook door het prachtige lichtspel aan de horizon, de liefelijke wind en comfortabele temperatuur. We hebben ook anders gezien de afgelopen week. In ieder geval. Even pauze, even ademhalen en alles een plekje geven. De isolatie waar we ons in bevinden voelt niet perse als isolatie. Isolatie vertaal ik als een benauwdheid, ik voel meer vrijheid en ruimte. Niks beperkt mijn gedachtes en gevoelens. Soms deel ik vragen die opborrelen, of inzichten met de andere maar zij lijken het tot op heden anders te ervaren. De levens van de de overige 4 is vrij stabiel geweest terwijl mijn leven constant drastische wendingen nam. Dit is niet erg, hier ben ik alleen maar dankbaar voor… Of misschien ben ik wel gewoon lichtelijk gestoord, niemand kan het zeggen of meten, want er is niemand, alleen de goed-gekke zielen met wie ik op deze 54ft boot zit. En wij kunnen prima door 1 luik!
06 Juli 2014 Om 0510uur Ontwaak ik. Ik heb heerlijk geslapen na mijn gezellige wacht 2000 tot 2200 de vorige avond waar Nik mij gezelschap hield en we bier dronken. Nog altijd staat er geen zuchtje wind en varen we al meer dan 24uur op de motor. Als zeilers zijnde balen we hier natuurlijk ontzettend van. Echter, de lang aanhoudende windstilte brengt een onwaarschijnlijk mooi natuurverschijnsel met zich mee. Kalm water, kalm oceaan water. We zijn omringd door een glooiende olie-achtige substantie die in slowmotion lijkt te bewegen. De altijd veranderde kleuren van de lucht reflecteren hier in. Het water is paars, roze, geel oranje en later groen en blauw. Mijn koers is 80’, op 90’schittert het zonlicht in het langzame ritme van de oceaan, van vlak naast de boot tot aan de horizon.
Dane zit bij mij in de cockpit, zijn wacht zit er op. We praten niet, want dat is nu niet nodig. Beide hebben we een kop hete koffie en we delen een zelfgebakken kruidenbrood met boter. Dane leest en ik corrigeer de koers af en toe terwijl ik schrijf. Alles is rust, wij zijn rust, de oceaan is rust, de lucht is rust, ultieme rust als deze heb ik zelden eerder ervaren, het gevoel is moeilijk in woorden om te zetten. Alsof we in een bubbel leven en geen deel uitmaken van de zelfde ruimte en tijd. Het is simpel maar onwaarschijnlijk mooi. High on life, denk ik. Ondanks de zure appel die geen wind heet, geniet ik en ben ik dankbaar voor het schouwspel op deze bijzondere plek op aarde. Genoeg worden vuil gemaakt aan iets dat onbeschrijfelijk is. Perfectie…
06 Juli 2014 Rum restrictions.
Terwijl ik kikker erwten zit te eten laat Dane onze baby leguaan Wall-E uit zijn kooi “om het voordek te inspecteren.” Hierop raak ik licht in paniek, enerzijds omdat ik bang ben dat hij zicht niet bewust is van het het gevaar dat Atlantische Oceaan heet en anderzijds omdat ik bang ben voor Walll-E. Voor de goede orde, hij is fel groen, ongeveer 15cm lang, zijn staart bijna 30cm, zijn rompje is zo’n 4cm in omtrek. Ik ben ongeveer 1.73m. Maar Wall-E beweegst razend snel en slaat mij met z’n staart als ik ‘m voer. Dit doe geen pijn maar ik schrik er altijd van omdat hij zijn staart in split second door het hokje heen zwiept.
De kikkererwten zet ik opzij en haast het dek op, ik ga aan de buitenkant van de railing staan en vanaf hier roep ik Wall-E toe, ik geef m aanwijzingen richting het achterdek. Dit begrijpt hij niet. Hysterisch roep ik Amanda, Amanda is mijn held, zij heeft m weer gevangen’met haar razend snelle grip en in veiligheid gebracht. Ik keer terug naar mijn kikkererwten en stop er 2 in Wall-Es hokje. Na het voor iedereen vermakelijke toneelstuk is er besloten een harnasje te maken voor de baby leguaan. Grote mannen Dane en Leif zijn nu in de weer met kleine dunne touwtjes, lief hoor.
-
01 September 2014 - 17:43
Marja:
Ja Caro, het leven is mooi! -
01 September 2014 - 21:04
Joke:
Caroline, ik ben trots dat jij mijn dochter bent die zoveel van haar gevoel beeldend kan maken voor anderen. kus mama -
02 September 2014 - 12:39
Tamara:
Caro wat een leuke verhalen die grepen uit het dagboek!
Heel bijzonder en heel mooi verwoord. Dank je wel daarvoor!
Liefs, Tam -
02 September 2014 - 21:19
Leonie Koks:
Je kunt net zo goed schrijven als je moeder , heel leuk. Succes met je verdere reizen en carrière . -
03 September 2014 - 22:00
Gijs Versloot:
Hi Caroline. Alweer dank voor een deel van je dagboek. Goed om te vernemen wat je zo al meemaakt. Je probeert je daar een voorstelling van te maken als je onderweg bent in die kleine notendop. Je stukken van je dagboeken maken de beelden een flink stuk meer bij de werkelijkheid. Blij, dat je de tweede grote oversteek goed hebt doorstaan. Ook de tweede is een felicitatie waard.
En nu op nar de derde? Of heb je andere plannen? We kijken uit, als het kan, naar nog een hoofdstuk van je dagboek. We horen graag van je.
Liefs, Gijs -
08 September 2014 - 00:23
Ad Pdroli:
Hay, Caroline'tje, welkom weer in Nederland. Wat een avonturen allemaal. Sorry voor de late reactie, hier erg druk en veel ziek en zeer om ons heen. Volgens mij heb je het in je om schrijfster te worden.
Bundel je dagboeken maar eens en ga eens langs bij een uitgever. Wie weet!!
Hoop je nog te ontmoeten voordat je weer de zee opgaat.
Liefs van ons
Eveline en Ad
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
