Bussen en Bergen
Door: Caroline
Blijf op de hoogte en volg Caroline
31 Mei 2015 | Ecuador, Puerto López
Zoals ik normaal gesproken bij het begin begin, vat ik nu het begin even samen en begin dan midden in.
St Maarten, huis gehuurd aan het strand, broodje eten, biertje drinken, werken, zwemmen slapen, moeilijkheden met Franse lesbische huisgenootjes, HOOGTE PUNT SEIZOEN Boudewijn en Tamara opbezoek, het leven gezamenlijk gevierd, Romeo en ik verhuizen naar Sparrow (een 27ft geel zeilbootje), broodje eten, biertje drinken, contract afgerond bij baas Skip Jacks, borg huis ontvangen (deels! wegens moeilijke Franse lesbiennes) , ticket geboekt, backpack in gepakt, nog een laatste Heineken biertje weg getikt en in plaats van de bekende aankomsthal nu voor het eerst naar de vertrekhallen van prinses Juliana airport.
7 leuke maar hectische maanden zijn voorbij gevlogen. Zoveel nieuwe gezichten, en ook oude, zoveel lol, slechts één orkaan en een aantal tropische regenbuien. Dat is niet erg want als je regenboog wilt zien moet je ook de regen trotseren. Wat een klimaat en wat een eiland. Tijd voor nieuwe continenten en klimaten.
Maaaaanden geleden ontmoette ik Romeo, we waren vrienden vanaf het eerste moment. Al snel bleek dat onze voor gaande reizen synchrone liepen en onze nabije reisplannen ook overeen kwamen. Toen onze vriendschap overging in iets veel mooiers besloten we dan ook het volgende avontuur samen aan te pakken. Een risico natuurlijk maar tegelijker tijd hebben we niks te verliezen.
Spijt hebben we meestal van de dingen die we niet hebben gedaan! ( ;-) (P).
Dus op van St Maarten naar Puerto Rico waar we slechts tijd hadden voor een vlugge sigaret en van Puerto Rico naar Fort Lauderdale waar we de hele nacht tijd hadden om te roken maar er voor kozen -en vele andere met ons- om op het vieze tapijt te slapen. De laatste vlucht bracht ons naar Cartagena Colombia. De combinatie van hitte, vochtigheid en 15+ kilo bagage maakte de eerste stappen vooral zwaar maar wij moeten zo nodig backpacken dus daar hebben we het verder niet over. Ook hebben we Flink bijgeslapen in Cartagena en voor de rest hebben we hier voornamelijk onze volgende stappen gepland en heel veel gegeten omdat het allemaal een paar bananen kost!
Geen gelul we zijn geen toeristen, geen geld verspillen aan onnodige attracties, gas erop was een beetje de conclusie die we samen trokken. Een paar stops in Colombia en dan naar Ecuador want daar willen we een tijd zijn. Eerlijk is eerlijk ons budget bestaat nou eenmaal niet uit plantages van bananan, slechts genoeg bananen om simpel van te leven.
Kort daarop kochten we onze eerste bus tickets naar Salento. Zowel de coffee streek als de cocaïne streek.
Een rit die 17 uur zo zijn werd zo'n 24 uur. Stijf kwamen we aan in het prachtige Salento. Eindeloze groene bergachtige langschappen ontvingen ons in aangename temperaturen.
Op het programma: een pittige wandeling uphill in de cocora valley, beroemd om werelds langste palmbomen, vegan voedsel, paardrijden, een educatieve coffee tour en rappe cocaï.... o nee daar zijn geen tours voor. Een goede bekende waarschuwde mij op te passen niet het verkeerde akkertje op te lopen want dan zou zomaar je hoofd er af geknalt kunnen worden. Nou heeft Colombia natuurlijk een donkere geschiedenis wegens haar cocaïne handel maar die dagen zijn voorbij. Het bestaat nog altijd maar het is geen dagelijks gevaar. Ik moet zeggen dat we ons erg veilig hebben gevoeld.
Salento was héérlijk, het was de vakantie die ik nodig had na zeven maanden werken. Ons hostel was een idyllische verbouwde boerderij op een berg waar absolute stilte gepast was omdat het 360 graden uitzicht alle leegtes vulde met genot.
Uitgerust en wel zijn we vol goede moed op verschillende bussen gesprongen en afgestapt in Cali. Wellicht was onze hoop te groot of misschien was de stad gewoon niet de wonderschoonste maar we waren niet echt onder de indruk. De tijd hebben we dus nuttig besteed. Bagage geloosd en de ruimte in te packs opgevuld met een opblaas bed een tent gasflesjes en tupperware (omdat we geplette tomaten nu wel zat zijn). Uiteraard moest de nieuwe camping gear getest worden en dat deden we in een klein bergdorpje voorbij Cali, slechts 45 min, maar dan wel in een bus waar we eigenlijk niet inpaste De locals dachten daar anders over en dus werd het Naast een workout vooral een lachwekkende achtbaanrit over onverharde wegen naar boven. Eenmaal daar bleek het hostel dat we eerder de dag even gebeld hadden dicht te zijn. Een aardige vrouw bood aan om op onze 40 kilo troep te letten terwijl wij in het donker een andere accommodatie zouden zoeken. Zo gezegd zo gedaan. 30 minuten later 500 m verder, vonden we een lege maar prachtige natuurcamping. Ik werd in een stoel geparkeerd met bier terwijl Romeo en de camping baas onze 40 kilo troep onder aan de weg ophaalde per moter. En zo werd Pance een fijne paar dagen.
De volgende stap was Ecuador. Treinen zijn er niet en vliegen is financieel geen optie dus weer de bus in. Inmiddels weten we dat we niet moeten bezuinigen op bussen. De ritte zijn lang en kunnen hels zijn. Wij kiezen voor een paar dollar meer en genieten dan van airco been ruimte en hygiëne. Waar mogelijk kiezen we voor nacht bussen om zo de kosten te beperken. Na tig hazeslaapjes werden we wat onbeleefd wakker geschreeuwd en verzocht uit te stappen. Wakker waren we snel toen het buiten ineens 10 graden bleek te zijn, anders dan de comfortable 25 of warmer die wij verwend zijn. Half aangekleed sprongen we in de taxi die ons naar de grensovergang bracht. De Ecuadoriaanse douane nam ons mee voor een bag check waarvoor met vlag en wimpel slaagde. Toen moesten we echter terug naar Colombia voor een exit stempel en vervolgens weer terug naar Ecuador voor eeen entry stempel. We zijn maar liefst drie keer de grens over gegaan voor dat we eindelijk welverdiende Coffee konden drinken. Coffee of geen coffee, dat we moe waren was een feit maar de reis ging door. Nog een taxi en nog een bus brachten ons in Otavalo.
In Otavalo vind je meerdendeels nog de indigenous. Mensen die er als indianen uit zien. Rode huid en git zwart stijl haar. Prachtig! Otavalo is beroemd om de Zaterdag markt waar levend vee verhandeld wordt, dood vee, honden, kleden, ponchos, kleding, tassen, kunst, sieraden en heel veel meer.
Op een willekeurige zonnige dag besloten wij een flinke wandeling te maken, de folders en mappen waren veel belovend. Een rondwandeling om een krater meer met eilandjes en een vulkaan aan de anderkant. De schoonheid is niet te ontkennen, maar niemand had ons ingelicht over de moeilijkheidsgraad van deze hike. Beginnend op zo'n 2500m en opwaarts en opwaarts en opwaarts beetje dalen en opwaarts en nog meer... nooit eerder ben ik zo uitgeput geweest. Na 14 km van deze grapjes vertelde een vriendelijke man dat het nog 3km was naar het begin punt (waar we opgehaald zouden worden). Na 3 km vonden we een bord dat aangaf dat het nog maar 3km zou zijn...De zon was inmiddels onder. Licht wanhopig zijn we even gaan zitten en besloten te liften. Binnen 10 minuten zaten we in de auto met een advocaat uit Quito en zijn vrouw en hond. Doodvermoeid werden we keurig afgezet in Otavalo waar de eerst twee biertjes ook de laatste waren. Giechelend en wankeld vonden we onze weg naar dromenland tot laat de volgende morgen. Wij zijn wel even genezen van berglandschappen.
Voordat we naar onze waarschijnlijk voorlopige bestemming vertrokken hebben we nog een paar dagen in het regenwoud van Mindo rond gestuiterd, te voet en per razend snelle kabelbaan. Hier sliepen we in wat een boomhut leek en hebben we over chocolade geleerd en chocolade gegeten die de buren maakte. Busritten volgde en nu zijn we in Puerto Lopez. Terug waar oceaanwater het land kust. De pacific deze keer. De kou hebben we achter ons gelaten en de truien ingeruild voor korte broeken, sokken voor slippers en onderbroeken voor bikinis en zwemboeken. Vanmiddig hebben we een afspraak met Poala die een school runt voor kinderen en gehandicapte kinderen. Het is kleinschalig, geen geld vangende organisaties. Hier willen wij vrijwilligers werk gaan doen. Engelse les geven, tuinieren, knutselen en dat soort gezellige dingen. Daarbij kan ik Spaanse les nemen want dat is wel nodig.
In ieder geval zullen later vandaag leren of we terecht kunnen. Zo niet dan bussen we rustig verder, en anders is Puerto Lopez voorlopig ons thuis.
Lief gegroet uit Ecuador!
Caroline
St Maarten, huis gehuurd aan het strand, broodje eten, biertje drinken, werken, zwemmen slapen, moeilijkheden met Franse lesbische huisgenootjes, HOOGTE PUNT SEIZOEN Boudewijn en Tamara opbezoek, het leven gezamenlijk gevierd, Romeo en ik verhuizen naar Sparrow (een 27ft geel zeilbootje), broodje eten, biertje drinken, contract afgerond bij baas Skip Jacks, borg huis ontvangen (deels! wegens moeilijke Franse lesbiennes) , ticket geboekt, backpack in gepakt, nog een laatste Heineken biertje weg getikt en in plaats van de bekende aankomsthal nu voor het eerst naar de vertrekhallen van prinses Juliana airport.
7 leuke maar hectische maanden zijn voorbij gevlogen. Zoveel nieuwe gezichten, en ook oude, zoveel lol, slechts één orkaan en een aantal tropische regenbuien. Dat is niet erg want als je regenboog wilt zien moet je ook de regen trotseren. Wat een klimaat en wat een eiland. Tijd voor nieuwe continenten en klimaten.
Maaaaanden geleden ontmoette ik Romeo, we waren vrienden vanaf het eerste moment. Al snel bleek dat onze voor gaande reizen synchrone liepen en onze nabije reisplannen ook overeen kwamen. Toen onze vriendschap overging in iets veel mooiers besloten we dan ook het volgende avontuur samen aan te pakken. Een risico natuurlijk maar tegelijker tijd hebben we niks te verliezen.
Spijt hebben we meestal van de dingen die we niet hebben gedaan! ( ;-) (P).
Dus op van St Maarten naar Puerto Rico waar we slechts tijd hadden voor een vlugge sigaret en van Puerto Rico naar Fort Lauderdale waar we de hele nacht tijd hadden om te roken maar er voor kozen -en vele andere met ons- om op het vieze tapijt te slapen. De laatste vlucht bracht ons naar Cartagena Colombia. De combinatie van hitte, vochtigheid en 15+ kilo bagage maakte de eerste stappen vooral zwaar maar wij moeten zo nodig backpacken dus daar hebben we het verder niet over. Ook hebben we Flink bijgeslapen in Cartagena en voor de rest hebben we hier voornamelijk onze volgende stappen gepland en heel veel gegeten omdat het allemaal een paar bananen kost!
Geen gelul we zijn geen toeristen, geen geld verspillen aan onnodige attracties, gas erop was een beetje de conclusie die we samen trokken. Een paar stops in Colombia en dan naar Ecuador want daar willen we een tijd zijn. Eerlijk is eerlijk ons budget bestaat nou eenmaal niet uit plantages van bananan, slechts genoeg bananen om simpel van te leven.
Kort daarop kochten we onze eerste bus tickets naar Salento. Zowel de coffee streek als de cocaïne streek.
Een rit die 17 uur zo zijn werd zo'n 24 uur. Stijf kwamen we aan in het prachtige Salento. Eindeloze groene bergachtige langschappen ontvingen ons in aangename temperaturen.
Op het programma: een pittige wandeling uphill in de cocora valley, beroemd om werelds langste palmbomen, vegan voedsel, paardrijden, een educatieve coffee tour en rappe cocaï.... o nee daar zijn geen tours voor. Een goede bekende waarschuwde mij op te passen niet het verkeerde akkertje op te lopen want dan zou zomaar je hoofd er af geknalt kunnen worden. Nou heeft Colombia natuurlijk een donkere geschiedenis wegens haar cocaïne handel maar die dagen zijn voorbij. Het bestaat nog altijd maar het is geen dagelijks gevaar. Ik moet zeggen dat we ons erg veilig hebben gevoeld.
Salento was héérlijk, het was de vakantie die ik nodig had na zeven maanden werken. Ons hostel was een idyllische verbouwde boerderij op een berg waar absolute stilte gepast was omdat het 360 graden uitzicht alle leegtes vulde met genot.
Uitgerust en wel zijn we vol goede moed op verschillende bussen gesprongen en afgestapt in Cali. Wellicht was onze hoop te groot of misschien was de stad gewoon niet de wonderschoonste maar we waren niet echt onder de indruk. De tijd hebben we dus nuttig besteed. Bagage geloosd en de ruimte in te packs opgevuld met een opblaas bed een tent gasflesjes en tupperware (omdat we geplette tomaten nu wel zat zijn). Uiteraard moest de nieuwe camping gear getest worden en dat deden we in een klein bergdorpje voorbij Cali, slechts 45 min, maar dan wel in een bus waar we eigenlijk niet inpaste De locals dachten daar anders over en dus werd het Naast een workout vooral een lachwekkende achtbaanrit over onverharde wegen naar boven. Eenmaal daar bleek het hostel dat we eerder de dag even gebeld hadden dicht te zijn. Een aardige vrouw bood aan om op onze 40 kilo troep te letten terwijl wij in het donker een andere accommodatie zouden zoeken. Zo gezegd zo gedaan. 30 minuten later 500 m verder, vonden we een lege maar prachtige natuurcamping. Ik werd in een stoel geparkeerd met bier terwijl Romeo en de camping baas onze 40 kilo troep onder aan de weg ophaalde per moter. En zo werd Pance een fijne paar dagen.
De volgende stap was Ecuador. Treinen zijn er niet en vliegen is financieel geen optie dus weer de bus in. Inmiddels weten we dat we niet moeten bezuinigen op bussen. De ritte zijn lang en kunnen hels zijn. Wij kiezen voor een paar dollar meer en genieten dan van airco been ruimte en hygiëne. Waar mogelijk kiezen we voor nacht bussen om zo de kosten te beperken. Na tig hazeslaapjes werden we wat onbeleefd wakker geschreeuwd en verzocht uit te stappen. Wakker waren we snel toen het buiten ineens 10 graden bleek te zijn, anders dan de comfortable 25 of warmer die wij verwend zijn. Half aangekleed sprongen we in de taxi die ons naar de grensovergang bracht. De Ecuadoriaanse douane nam ons mee voor een bag check waarvoor met vlag en wimpel slaagde. Toen moesten we echter terug naar Colombia voor een exit stempel en vervolgens weer terug naar Ecuador voor eeen entry stempel. We zijn maar liefst drie keer de grens over gegaan voor dat we eindelijk welverdiende Coffee konden drinken. Coffee of geen coffee, dat we moe waren was een feit maar de reis ging door. Nog een taxi en nog een bus brachten ons in Otavalo.
In Otavalo vind je meerdendeels nog de indigenous. Mensen die er als indianen uit zien. Rode huid en git zwart stijl haar. Prachtig! Otavalo is beroemd om de Zaterdag markt waar levend vee verhandeld wordt, dood vee, honden, kleden, ponchos, kleding, tassen, kunst, sieraden en heel veel meer.
Op een willekeurige zonnige dag besloten wij een flinke wandeling te maken, de folders en mappen waren veel belovend. Een rondwandeling om een krater meer met eilandjes en een vulkaan aan de anderkant. De schoonheid is niet te ontkennen, maar niemand had ons ingelicht over de moeilijkheidsgraad van deze hike. Beginnend op zo'n 2500m en opwaarts en opwaarts en opwaarts beetje dalen en opwaarts en nog meer... nooit eerder ben ik zo uitgeput geweest. Na 14 km van deze grapjes vertelde een vriendelijke man dat het nog 3km was naar het begin punt (waar we opgehaald zouden worden). Na 3 km vonden we een bord dat aangaf dat het nog maar 3km zou zijn...De zon was inmiddels onder. Licht wanhopig zijn we even gaan zitten en besloten te liften. Binnen 10 minuten zaten we in de auto met een advocaat uit Quito en zijn vrouw en hond. Doodvermoeid werden we keurig afgezet in Otavalo waar de eerst twee biertjes ook de laatste waren. Giechelend en wankeld vonden we onze weg naar dromenland tot laat de volgende morgen. Wij zijn wel even genezen van berglandschappen.
Voordat we naar onze waarschijnlijk voorlopige bestemming vertrokken hebben we nog een paar dagen in het regenwoud van Mindo rond gestuiterd, te voet en per razend snelle kabelbaan. Hier sliepen we in wat een boomhut leek en hebben we over chocolade geleerd en chocolade gegeten die de buren maakte. Busritten volgde en nu zijn we in Puerto Lopez. Terug waar oceaanwater het land kust. De pacific deze keer. De kou hebben we achter ons gelaten en de truien ingeruild voor korte broeken, sokken voor slippers en onderbroeken voor bikinis en zwemboeken. Vanmiddig hebben we een afspraak met Poala die een school runt voor kinderen en gehandicapte kinderen. Het is kleinschalig, geen geld vangende organisaties. Hier willen wij vrijwilligers werk gaan doen. Engelse les geven, tuinieren, knutselen en dat soort gezellige dingen. Daarbij kan ik Spaanse les nemen want dat is wel nodig.
In ieder geval zullen later vandaag leren of we terecht kunnen. Zo niet dan bussen we rustig verder, en anders is Puerto Lopez voorlopig ons thuis.
Lief gegroet uit Ecuador!
Caroline
-
31 Mei 2015 - 20:55
Samantha:
Wat een heerlijk leven heb je toch =) Super om te lezen en ben heel benieuwd of je de "baan" hebt !
Dikke knuffel ! Xx -
31 Mei 2015 - 22:03
Sikko:
Haha weet precies welke wandeling je gemaakt hebt. Gelukkig had ik een prive gids ( altijd makkelijk een Ecuadorinsche schoonzus ) die me van dit soort tochjes weerhoudt. Mocht je nog in de hogere bergen komen boven 3000 meter loop je ook niet meer zo vlot!
Kijk uit met de zee de stromingen aan de kust zijn gevaarlijk .
Studeer ze met de mooie maar moeilijke taal, maar de locals helpen je wel, ik zelf ben het meeste helaas al weer vergdten. Veel plezier voor Romeo en jou. -
31 Mei 2015 - 23:48
Tamara:
Wat een fantastisch reisverslag weer Caro! Thanks voor de update! Veel plezier met het vrijwilligerswerk en geniet er lekker van samen op reis! Dikke kus x -
01 Juni 2015 - 09:19
Mama:
Caroline, dat heb je weer mooi beschreven. Misschien toch een beetje schrijftalent van je moeder meegekregen. Het klinkt allemaal heel avontuurlijk. Leuk dat het samen ook goed gaat. Geniet ervan. LIefs mama -
01 Juni 2015 - 12:32
Ad Pedroli:
Fantastisch allemaal Caroline'tje!! Helemaal te gek. Blijf genieten, blijf gezond en let op elkaar. Prachtig om te horen dat het samen ook goed gaat.
Kijk al weer uit naar je volgende verslag.
Hartelijke groeten en liefs van ons
Eveline en Ad Pedroli -
01 Juni 2015 - 14:54
Anneke,nico:
Lieve Caroline, wat een mooi verslag weer. Hoe kom je in vrede aan 40 kilo bagage? Heb een goede tijd in Ecuador en hou ons op de hoogte. Ben benieuwd naar jullie vrijwilligerswerk. liefs en groeten, ook voor Romeo, Anneke,Nico. -
02 Juni 2015 - 19:01
Marja:
Ha Caro
Heerlijk weer eens iets van je te horen.
Pas goed op elkaar en blijf genieten van je onvergetelijke reis.
Liefs uit WinterbergXXX -
02 Juni 2015 - 20:30
Paula:
Lieve Caroline,
Leuk om te lezen, ben in april ook in Cartagena geweest met een cruise(Venezuela/Panama/Colombia/Aruba) vond Colombia onverwacht mooi. Zorg goed voor jezelf en GENIET, maar dat lukt jou (jullie) wel.
Groetjes Paula -
06 Juni 2015 - 12:25
Carla:
Hoi Caroline,
Wat een prachtig verslag weer waarin je ons meeneemt in al je avonturen. Heerlijk om te lezen.
Vanavond gaan we met Joke en Jan uit en zullen het vervolg van je verhaal vast horen.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met jullie. Lieve groet Voor jullie van ons. Joost en Carla
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
